Dagelijks ritme.

In ons vorige reisverhaal beloofde ik snel weer te schrijven over ons dagelijkse ritme, maar dat is toch iets minder snel geworden. Maar nu dan eindelijk.
We hebben globaal een ritme wat wil zeggen dat Lena en Jesse maandag, woensdag en vrijdagochtend naar PlayDays gaan. Jesse gaat steeds beter. We hebben waarschijnlijk de oorzaak voor het nog niet praten bij Jesse gevonden. Hij verstaat waarschijnlijk een andere taal en wel Mandarin. Er wordt op school aandacht aan deze taal gegeven door een half uur muziek en zang, waar hij plezier in lijkt te hebben.
Lena begint steeds meer in het Engels wat woordjes te praten, zeggen, vragen en contact met andere kindjes te zoeken.
Iedere dinsdagochtend gaan we naar de Hollandse Club.
Jesse doet zijn middagdutje nog. Lena, sinds we in Singapore zijn, eigenlijk niet meer. Als ze het wel doet, dan op haar tijd en manier. Zo was ik pas een tijdje naar haar aan het zoeken, nadat ik haar niet meer in haar bed zag liggen. En ja hoor, dit keer had ze bedacht in plaats van op haar bed onder haar bed te slapen. Zo heeft ze toch al wat varianten gehad; op de grond, onder haar bed, op het buitenbankje, hangmat op ons terras en in de garderobekast in het hotel.
En na het dutje gaan we vaak naar een van de ontelbare speelgelegenheden, waar ik mij tot op heden nog steeds over blijf verbazen en er nog steeds niet echt wild van kan worden, zwemmen en/of met andere kinderen spelen.
We hebben al best wat leuke contacten. Twee families uit onze condo. Een Zwitserse familie met een kind van Lena haar leeftijd: Adriaan en een Engelse familie met een kind van 2.5 jaar: Isla. Verder nog twee Nederlandse families. Een familie met twee kinderen: Inske van 2.5 jaar en Quinten van 8 jaar en een familie met drie kinderen: Sophia 0 jaar, Hanna 2.5 jaar en Viktor 6 jaar. Jesse speelt gewoon en vindt het allemaal wel best. Lena heeft echt de behoefte om met andere kindjes te spelen en wil dit dan ook, maar zodra het zover is vindt ze het ook wel weer moeilijk. Het onbekende in persoon en in taal. Maar achteraf lijkt ze er toch wel plezier in te hebben.
De avonden en de weekenden proberen we als gezin door te brengen door met elkaar leuke dingen te doen. Dit laatste blijkt toch wel anders uit te pakken, want het project op Johan zijn werk loopt uit, doordat dingen tegen gezeten hebben. Dit betekent dat Johan veel werkt en ik veel alleen met de kinderen ben. Dit fenomeen is hier bekend en worden vaak helpers/maids voor ingeschakeld. Dus om het nu ook voor mij wat makkelijker en plezieriger te maken heeft het werk een parttime helper/maid ingeschakeld voor ons, omdat zij ook zien dat het anders gaat dan van tevoren bedacht en afgesproken.
Buiten dit item om is het hier leuk en goed uit te houden.
Het is leuk om steeds meer kennis te krijgen over het land, de cultuur en alles wat hier bij hoort en hier steeds meer in thuis te raken.
Zo ben ik er achter dat het helemaal niet uithaalt dat ik slecht Engels kan. Daar hier veel lokale mensen ook moeilijk te volgen zijn door hun eigen taal Singlish. Niet echt te verstaan. En zij verstaan jou ook niet en dat kun je vooral merken aan hun reactie: 'yes, yes, ooaaahhh!'. Als ze dit roepen, dan weet ik al genoeg en kan ik het er beter maar bij laten. Ook moet je alles met een bepaald dialect zeggen, anders begrijpen ze je ook niet. Zo zit ik al heel wat keren in de taxi, lichtelijk gefrustreerd de plaats van bestemming te zeggen, wat na een tijdje roepen is geworden omdat het niet in hun dialect is en dus ook niet begrepen wordt. Onze straatnaam Sunsetway zeg ik nu wat zingend: 'Sansatway!' en meestal met resultaat.
Het klimaat. Tropisch warm/heet. Je hoeft niet veel te doen, of het zweet loopt al over je rug, eigenlijk overal. De zon schijnt, maar nooit echt een strakblauwe lucht. Maar dit moet je ook niet willen, want dan leg je het wel echt af. En zon of geen zon, toch maar insmeren…
En dan de regen en onweersbuien. Het kan dagen niet regenen maar soms ook weer dagen wel. Of opeens regelmatig een flinke bui. Het komt dan ook echt met bakken uit de lucht. En onweer waar ik toch soms ook wel bang van kan worden. Pas toch ook wel omgewaaide bomen op de weg en ondergelopen straten.
Shopping malls. Heel veel, groot en schoon. En ook niet zomaar shopping malls. Er zijn shopping malls met dure winkels met bewakers etc., maar ook gewoon shopping malls met betaalbare winkels.
Verder gaan de dingen hier erg gestroomlijnd, volgens de regels. En wijk er niet van af door uit te willen leggen of willen veranderen, want anders breekt er paniek uit. Als je hier bijvoorbeeld een drankje besteld: Je drankje wordt opgenomen. Dit bonnetje wordt aan een collega gegeven. Deze collega maakt het drankje en geeft de collega een seintje als het klaar is die dit dan weg brengt en ook vraagt of de rekening gebracht kan worden. Deze vraagt dan aan een andere collega die over de kassa gaat en niet over de drankjes een rekening te maken, wacht op een seintje dat de rekening klaar is, haalt de rekening op brengt hem bij je, vraagt of je met creditcard wil betalen, neemt jouw creditcard mee geeft hem weer aan een andere collega die over de creditcards gaat en niet over de kassa of de drankjes en ruim 30 minuten later is het hele circus pas klaar. Efficiëntie en tijd lijkt dan ook niet uit te maken. Zo ook de bus die in onze wijk rijdt. Een buschauffeur en een collega die meerijdt om langs de mensen te gaan om af te rekenen…Mijn handen jeuken soms om het eens even te regelen. Minder mannetjes inzetten en efficiënter te werk gaan….Dit is echter een illusie en wind ik mij niet meer over op maar aanschouw het nu met een glimlach.
Boodschappen doen. Het kost veel. Producten zoals melk, yoghurt en een beetje fatsoenlijk brood (waar zo min mogelijk toegevoegde ingrediënten inzitten zodat het heel lang goed blijft) betaal je de hoofdprijs voor.
Verder doen ze het bij de kassa graag op hun manier zelf, dus je moet zelf zo min mogelijk willen doen. Mandje op de band zetten en zij doen het op hun manier in zakjes. Alles gaat hier in plastic zakjes. Heel veel plastic zakjes. Vaak 1 artikel per zakje, want we doen natuurlijk geen appels bij de koekjes in het zakje...
Chinese traditie. Op straat loop ik nog wel eens tegen een hete ton aan waar Chinezen papieren briefjes in verbranden. Op deze briefjes staan dingen die ze aan hun nabestaanden willen geven. Dit is bijvoorbeeld geld, een huis, een auto, etc.. Ze geloven dat dit dan bij hen komt. Voor deze briefjes betalen ze en zo zijn er dus vele winkeltjes/kraampjes waar je dit kunt kopen. En zo staat er vaak fruit en andere dingen die opgenomen zouden worden naar de nabestaanden. Chinezen geloven dat de ziel na het overlijden een reis gaat maken van zeven keer zeven dagen, langs zeven hemelen en zeven hellen. De overledene moet zeven poorten passeren op weg naar de totale harmonie. In de geestenwereld jagen hongerige honden en men moet aan allerlei verplichtingen voldoen. Daarom is het erg belangrijk dat de nabestaande genoeg geld, eten, kleding en allerlei voorwerpen meekrijgt die van pas kunnen komen en geluk brengen.
Zo even wat dingetjes van hier. Verder weer genoeg foto's van de dingen die we gedaan hebben. We zijn een dag met een bootje naar Kusu en St. John's Island geweest. Hier kun je geen eten en drinken kopen, dus hadden we dit zelf mee genomen. Jesse en Lena hebben vanaf dat we in Singapore zijn een drinkfles gekregen, die ze overal mee naar toe (moeten) nemen. Het is nu ook inmiddels hun tweede 'knuffel' geworden. Ze gaan niet weg zonder de fles. Nu waren er brutale apen op Kusu Island die met de flessen er vandoor gingen. Filmmomentje hoor: lachende ouders met hun twee huilende kinderen naar het ondeugende aapje in een boom met een fles aan de mond aan het kijken. Wel onhandig dat we verder een groot gedeelte van de dag zonder water zaten. Eenmaal weer op het vaste land zijn we nog even naar het marine museum geweest waar van alles te doen en zien was.
Verder nog een dag naar Sentosa geweest. We zijn via een hangbrug naar het zuidelijkste punt van het vaste land van Azië geweest. En nog naar Fort Siloso gelopen. Fort Siloso is het oude fort dat Singapore had moeten beschermen bij de slag om Singapore en dient nu als museum.
Ver in het verleden was Sentosa een grandioos fort dat gebruikt werd om het land te beschermen tegen de Japanners tijdens de 2e wereldoorlog. Echter de Japanners vielen Singapore onverwacht van een andere kant aan, waardoor de verdedigingswerken snel overwonnen werden.
Ook nog de cocktail genuttigd die je hier gedronken moet hebben. De Singapore Sling. Lekker, maar ook niet zo lekker dat wij vinden dat je deze gedronken moet hebben.
Ik geef nu de pen door aan Johan voor het volgende verhaal. Dan mag hij wat vertellen over zijn werk en zijn uitstap naar de Formule 1!